In 2022 bracht Tatiana Paris met Gibbon haar eerste soloplaat uit. Het album bestond vooral uit sologitaar en tapes en leverde haar de nodige erkenning en daarmee ook tientallen concerten op.
Paris is nu terug met haar tweede plaat, wederom op het Franse label Carton Records. Ze maakt met thalle een plaat over willekeurigheid en correlatie. Hoe komen niet-gesynchroniseerde elementen samen om een harmonieus geheel te vormen? De albumtitel verwijst daarbij naar planten zonder wortels en bladeren, zoals bijvoorbeeld algen of mossen.
Weinig houvast dus, maar dat maakt van thalle geen los zand of nietszeggende vaagheid. Wél is het weer een uitdagende, experimentele plaat. De eerste zeven, acht minuten worden intrigerend gevuld met schijnbaar losse geluidjes, kleine noise en indringende drone.
Modulaire synths, orgel, objecten, radio, tapes, bewerkte gitaar en stem zijn de elementen die thalle vormen. Op hibbon horen we een zwaar (door auto-tune) bewerkt koor en intense, geladen, fuzzy noise. De titel van de track verwijst naar het afsterven van organen en de tonen die zich manifesteren na het verdwijnen van de ademhaling, een idee wat je ook kunt koppelen aan het uitzetten van machines. En dat is vooral wat hibbon uitstraalt.
pagaille laat machinale klanken horen die toch iets organisch en warms houden. Een fris soort minimalisme dat – inderdaad – willekeur tot een vreemdsoortige harmonie weet om te vormen. Dat geldt ook voor grand duc dat ‘zeurt’ als een insect maar dat ook een kalme progressie, voortgang laat horen. Ook hier komen kleine autonome entiteiten samen om tot een min of meer coherent klankenlandschap, muziekstuk te komen.
Op canine zingt Paris een liefdevolle tekst die ze ooit kreeg van haar geliefde. Het stuk is daarmee een stuk concreter en tastbaarder. IJle jazzgitaar en Paris’ dito voordracht zijn de enige elementen in dit ruimtelijke, open stuk. De twee titelstukken – bewust op iedere plaatkant één – bestaan vooral uit orgel drone, van de hand van Rachel Langlais. Tatiana Paris deinst er niet voor terug om hier ruim de tijd voor te nemen, maar beide tracks weten zonder meer te prikkelen.
De muziek van Tatiana Paris laat zich niet gemakkelijk omschrijven. ‘It moves between noisy chanson and spectral minimalism’, werd wel gezegd. Daar zit wat in. Op thalle kun je vele termen loslaten, vooral omdat de muziek het machinale combineert met het organische, het serene met het verstorende. Het beste is om het album gewoon te ondergaan. De kans is groot dat het een bijzondere, mindful ervaring oplevert. Muziek als dit laat heel veel ruimte voor interpretaties, associaties en een prikkelende onduidelijkheid.